35.000 ψυχές προσπαθούν να κρατήσουν τις ρίζες τους
Από το σύνολο των Ελλήνων που ζούνε στη Βουλγαρία ακούγεται ένα παράπονο για τη «μητέρα πατρίδα». Η έλλειψη σημαντικού ενδιαφέροντος, η έλλειψη οικονομικής στήριξης και η ανυπαρξία της ελληνικής παρουσίας
Στις 35.000 θα μπορούσαν να υπολογισθούν οι Ελληνες που ζούνε στη γειτονική Βουλγαρία. Θα μπορούσαμε δε να τους κατανέμουμε σε 2.500 Ελλαδίτες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν από το 1990 σαν επιχειρηματίες-επενδυτές, σε 2.500, οι οποίοι βρίσκονται από τη μετεμφυλιακή εποχή, σε 15.000 Σαρακατσάνους και σε 15.000 γηγενείς Μαυροθαλασσίτες των οποίων η εγκατάσταση στα παράλια της Μ. Θάλασσας ανάγεται στον 6ο αιώνα π.Χ.
Μέλη του Ελληνικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου ΒουλγαρίαςΟι Ελληνες που εγκαταστάθηκαν μετά τον εμφύλιο κυρίως βρίσκονται στη Σόφια και ίδρυσαν το 1951 τη «Δημοκρατική Οργάνωση Μόρφωσης και Πολιτισμού» την οποία δεν αναγνώριζε το ελληνικό κράτος λόγω των ιδεολογιών που έφερε. Επαψε να ισχύει το 1982 και το 1991 επανιδρύθηκε με την προσθήκη του χαρακτηρισμού «Σύλλογος», οπότε και αναγνωρίσθηκε από την Ελλάδα.
Σκοπός της ίδρυσής του είναι η διατήρηση των ηθών και εθίμων, ελληνικών χορών με το συγκρότημα «Ακρόπολις» που έχουν ιδρύσει, η διοργάνωση εκδηλώσεων την 25η Μαρτίου, το Πάσχα και τα Χριστούγεννα και η αποστολή παιδιών μέσω κατασκηνωτικών προγραμμάτων στην Ελλάδα, τα οποία διακόπηκαν λόγω οικονομικής κρίσης και μάλλον θα ξεκινήσουν από φέτος με 10 παιδιά.
Μέσα στις δράσεις τους είναι και η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από εθελοντές εκπαιδευτικούς, με παλιά βιβλία αφού δεν αποστέλλονται από την Ελλάδα.
Στη Σόφια κυρίως κατοικούν και οι εξ Ελλάδος επενδυτές. Αποτελούν μια δυναμική κοινότητα η οποία οικονομικά εκφράζεται μέσω του Ελληνικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου στη Βουλγαρία που «πυροσβεστικά» επιλύει αρκετά ζητήματα τα οποία αναφύονται λόγω «ανυπαρξίας» άλλων οικονομικών πόρων.
Για παράδειγμα, στη Σόφια οι εκεί Ελληνες με σκοπό τα παιδιά τους να μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα, ιστορία, γεωγραφία και τον πολιτισμό ίδρυσαν νόμιμο, αναγνωρισμένο από τις βουλγαρικές Αρχές «Ελληνικό σχολείο» το οποίο συντηρούν οι ίδιοι. Τα μαθήματα γίνονται από 3 εκπαιδευτικούς που στέλνονται από την Ελλάδα στο πλαίσιο των αποσπάσεων που λαμβάνουν και διδάσκουν καθημερινά 2-3 ώρες μετά τις 5 το απόγευμα.
Σε δεκάδες οικισμούς
Κάτοικοι της οροσειράς του Αίμου οι Σαρακατσάνοι, είναι διάσπαρτοι σε δεκάδες οικισμούς, χωριά και πόλεις. Πάνω από 6.000 κατοικούν στο Σλίβεν, όπου ίδρυσαν τον πρώτο σύλλογό τους το 1990 και στη συνέχεια το 1991 οργανώθηκαν σε Ομοσπονδία με την ονομασία «Ομοσπονδία Σαρακατσάνων Βουλγαρίας, Σλίβεν» συμπεριλαμβάνοντας τους πάνω από 20 Συλλόγους που βρίσκονται από το Κάρναμπατ μέχρι τη Μοντάνα και το Κότελ.
Οι δράσεις τους είναι η διατήρηση των ηθών και εθίμων, η δημιουργία κάθε χρόνο «ανταμώματος», η εκμάθηση των χορών και της μουσικής, οπότε και διατηρούν 8 συγκροτήματα.
Επιπλέον η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, η οποία βάλλεται από την παγκοσμιοποιημένη εποχή και την ένταξή τους στη βουλγαρική κοινωνία, με αποτέλεσμα η δεύτερη και κυρίως η τρίτη γενιά να δυσκολεύεται να ομιλεί την ελληνική. Φροντιστηριακά μαθήματα κάνουν σε Σλίβεν, Κάρλοβο και Κάζανλι - φοιτούν περίπου 200 παιδιά, τα οποία διδάσκονται από εθελοντές δασκάλους των οποίων τα έξοδα αδυνατούν να πληρώσουν, παρά την οικονομική πρόοδό τους, ενώ είναι ανύπαρκτα τα ελληνικά βιβλία.
Αρκετά μέλη της σαρακατσάνικης κοινότητας στο Σλίβεν έμμεσα «κατηγορούν» την ελληνική αδιαφορία και απουσία, τη μη στήριξη των συλλόγων, λέγοντας ότι «η Ελλάδα είναι απούσα στο έργο που επιτελούν οι σύλλογοι, αλλά παρούσα στους χορούς και στα πανηγύρια».
Από οικονομικής πλευράς έχουν προοδεύσει αφού ελέγχουν το 80% της οικονομικής ζωής του Σλίβεν με διάφορους κλάδους που έχουν αναπτύξει, με εργοστάσια που έχουν δημιουργήσει, με ξενοδοχειακές μονάδες που ίδρυσαν. Παρά τη δυναμική όμως που δείχνουν, η πραγματικότητα παρουσιάζεται διαφορετική αφού η οικονομική κρίση της Βουλγαρίας έχει τελματώσει την αγορά. Για παράδειγμα κατασκευαστική εταιρεία, η οποία έκανε οικιστικές μονάδες που αριθμούν συνολικά 175 διαμερίσματα - ξενοδοχεία, κατόρθωσε και πούλησε μόνο τα 25.
Τέλος, οι Ελληνες της Μαύρης Θάλασσας αποτελούν ένα άλλο δυναμικό τμήμα του Ελληνισμού της Βουλγαρίας. Εχουν ιδρύσει συλλόγους σε 9 κυρίως πόλεις και κωμοπόλεις από τον Πύργο και την Αγχίαλο μέχρι τη Βασιλική (Τσάρεβο) και προσπαθούν να διατηρήσουν τα ήθη και έθιμά τους δίνοντας έμφαση στην ελληνική γλώσσα και στον πολιτισμό.
Σχέσεις μεταξύ των δύο λαών
Μεταξύ των δραστηριοτήτων τους είναι και η ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των λαών Βουλγαρίας και Ελλάδας, μια και οι σύλλογοί τους φέρουν τις ονομασίες «Σύλλογοι Ελληνοβουλγαρικού Πολιτισμού». Κάνουν φροντιστηριακά μαθήματα στην Αγχίαλο, στη Σωζόπολη και στη Μεσημβρία, τα οποία παρακολουθούν περίπου 150 παιδιά - διδάσκουν εθελοντές Ελληνες εκπαιδευτικοί, αφού δεν λαμβάνουν οικονομική στήριξη από πουθενά.
Από οικονομικής πλευράς ασχολούνται με τον τουρισμό, την αλιεία, τη γεωργία, την αμπελουργία - παραγωγή κρασιών και την καλλιέργεια ροδάκινων, κερασιών και καρπουζιών.
Επιπλέον υπάρχει και ένα αξιόλογο επιστημονικό δυναμικό το οποίο στηρίζει την προσπάθεια της κοινότητάς τους με ευρωπαϊκά προγράμματα και συντελεί στην εν γένει πρόοδό τους.
Από το σύνολο των Ελλήνων που ζούνε στη Βουλγαρία ακούγεται ένα παράπονο για τη «μητέρα πατρίδα». Η έλλειψη σημαντικού ενδιαφέροντος, η έλλειψη οικονομικής στήριξης και η ανυπαρξία της ελληνικής παρουσίας. Σαρακατσάνοι και μερίδα μετεμφυλιακών Ελλήνων που ζούνε στη Βουλγαρία ζητούν, όπως μας είπανε, να λάβουν την ελληνική υπηκοότητα στο πλαίσιο της διπλής υπηκοότητας που υφίσταται και δεν τους την παρέχει η ελληνική πολιτεία. «Δεν θα μετακομίσουμε στην Ελλάδα, αφού το βιος μας είναι εδώ, η δεύτερη πατρίδα μας είναι εδώ. Μας αρκεί και μόνο ότι θα είμαστε και Ελληνες υπήκοοι, αφού είμαστε Ελληνες», δηλώνουν.
Ακόμη μία ισχυρή ελληνική κοινότητα διαπρέπει στο εξωτερικό με αισθητή την απουσία της ελληνικής πολιτείας, η οποία μάλλον έχει λησμονήσει την ύπαρξή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου