Η Θράκη στο εκτελεστικό απόσπασμα !!

Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι φωνές αυτών που  ισχυρίζονται ότι «κινδυνεύει η Θράκη».  Μια  άποψη η οποία για πολλά χρόνια  καλλιεργείται , ιδίως την προεκλογική περίοδο. Καλλιεργείται και με ισχυρογνωμοσύνη  διαλαλείται από άτομα άγνωστα στην περιοχή της Θράκης, από άτομα τα οποία εγκαταστάθηκαν στην Θράκη για κοινωνική προβολή και οικονομική δραστηριότητα , από άτομα που πέρασαν από την πολύπαθη Θράκη λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης  τους και από άτομα που πίνουν τον καφέ τους στα Κολονακιώτικα  στέκια  και καθώς θυμούνται την ύπαρξη «μιας παραμεθόριας περιοχής της Ελληνικής επικράτειας που λέγεται Θράκη» σκέπτονται να γράψουν κάποια υποτυπώδη «μελέτη» ή να εκφωνήσουν έναν πανηγυρικό της ημέρας ή  σαν εθνοσωτήρες  να συμμετάσχουν σε κάποιο  πάνελ σχετικό με την Θράκη.

Και αυτό γιατί η Θράκη «πουλάει» όλο τον χρόνο, αλλά ιδιαίτερα όταν πλησιάζουν οι εκλογές με σκοπό την κομματική συσπείρωση, την «άγρα» ψήφων και την πόλωση με σκοπό την  εκλογή υποψηφίων. Προσωπικά την ίδια  πράξη  ενός θέατρου του παραλόγου και την σεναριολογία της κινδυνολογίας  την  παρακολουθώ για πολλές δεκαετίες από τότε που εγκαταστάθηκα στην Θράκη, με εναλλασσόμενους  ηθοποιούς που μοχθούν  να βρίσκονται στην επικαιρότητα και με πολιτικούς που ζητούν τον βουλευτικό θώκο.

Είναι  κοινωνιολογικά αποδεδειγμένο ότι οι παραμεθόριες περιοχές έχουν μεγαλύτερο το αίσθημα  όχι μόνο του συντηρητισμού , αλλά και του πατριωτισμού και της καλώς εννοούμενης  εθνικής υπερηφάνειας. Σε αυτά λοιπόν τα συναισθήματα στοχεύουν  όλοι αυτοί οι «θίασοι», όπως τους αποκαλεί  ο Νίκος Αρβανίτης , σε σχετικό του άρθρο στο «Komotinipress», οι οποίοι όχι μόνο καλό δεν κάνουν , αλλά δημιουργούν τεράστια προβλήματα  στην ψυχοσύνθεση των κατοίκων , στην προσέλκυση νέων επενδυτών και στην ίδια την επενδυτική ικανότητα των Θρακιωτών. 

Προσπαθούν να πολώσουν το πολιτικό κλίμα  και να καλλιεργήσουν περισσότερο την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας με αποτέλεσμα η σκέψη των ατόμων να νοσεί  και να οδηγείται όλη η περιοχή σε ένα οικονομικό και πολιτικό τέλμα. Σήμερα που η ανεργία στην Θράκη έχει ξεπεράσει κάθε όριο, που οι βιομηχανικές περιοχές που κάποτε ήκμαζαν  είναι ερημωμένες και που το σύνοικο στοιχείο ζει από κοινού τα προβλήματα και τις λύσεις μιας περιοχής την οποία το Αθηνοκεντρικό κράτος την θυμάται  όταν την χρειάζεται , το να παρουσιάζονται «σωτήρες» αν μη τι άλλο είναι ουτοπικό και εγκληματικό. Όλα αυτά τα σενάρια στην πραγματικότητα εκτελούν καθημερινά την Θράκη  και όλους τους κατοίκους της.

Κάποτε , κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου , όλοι αυτοί οι  «επαϊοντες» ομιλούσαν για τον «εκ Βορρά» κίνδυνο . Όταν εξέλειψε αυτός ανακάλυψαν  τον «εξ Ανατολών» και τον συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Σίγουρα στο παρελθόν υπήρξαν  μικρά ή μεγάλα «σύννεφα» στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το να συνεχίζεται όμως το ίδιο «σενάριο» είναι  κουραστικό και επικίνδυνο.

Κινδυνεύει , λοιπόν,  όντως η Θράκη . Αλλά από τους εγχώριους  κινδυνολόγους που στοχεύουν  παραμονές των εκλογών να συσπειρώσουν το ακροατήριο και τους ψηφοφόρους τους με σκοπό τα «ψηφουλάκια» αψηφώντας για το δυσμενές πολιτικό και οικονομικό κλίμα που δημιουργούν. Τους ενδιαφέρει  ο αγώνας της πολιτικής  επιβίωσης  « εκβιάζοντας» τους ψηφοφόρους και εμποδίζοντας την περαιτέρω εξέλιξη της ακριτικής περιοχής. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο ηλεκτρονικό ή έντυπο. Διαμορφώνουν συνειδήσεις  και καλλιεργούν  εθνικιστικά  συμπλέγματα  ένθεν κακείθεν.

Η Θράκη δεν χρειάζεται πολωτικό κλίμα. Ούτε «εθνοσωτήρες». Επιθυμεί  σταθερή πολιτική  χωρίς ταλαντεύσεις και ανάπτυξη ούτως ώστε να υπάρξει πρόοδος στην περιοχή.  Το επιζήμιο κλίμα , καθώς και τα αποτελέσματα του στις αρχές του 1990 , τα γεύθηκε η Θράκη και έκανε αρκετά χρόνια για να  τα ξεπεράσει. 

Οδοιπορικό στο χωριό μου με εικόνες του χθες

  Σαν τα παλιά. Πολλά χρόνια είχα να παραβρεθώ στο χωριό μου, το Μέγα Ρεύμα του Βοσπόρου, στην Πόλη, στη γιορτή των Ταξιαρχών.Φέτος τα κατάφερα και συμμετείχα στη λειτουργία και στη μάζωξη των συγχωριανών μου. Είχα την ευκαιρία να δω  και να συνομιλήσω με συμμαθητές και συνταξιώτες μου, φίλες και φίλους μου από τα παλιά. Όπως είναι γνωστό το Μέγα Ρεύμα είναι ενα ιστορικό προάστιο της Πόλης, όπου ήκμαζε η Ρωμιοσύνη. Το σχολείο, η αστική σχολή της κοινότητας μας, είχε 250 μαθητές και μαθήτριες, ενώ υπήρχαν και περίπου 7 με 8 εκκλησίες και αγιάσματα.

  Ήθελα λοιπόν φέτος να είμαι κι εγώ εκεί και τα κατάφερα. Το "οδοιπορικό" μου , γεμάτο θύμησες, αναμνήσεις και συναισθήματα ξεκίνησε από τα υψώματα του χωριού, τον Προφήτη Ηλία. Εκεί βρίσκεται το νεκροταφείο της κοινότητας μας. Πρώτο μου καθήκον θεώρησα να προσκυνήσω τον τάφο του παππούδων μου. Τους θυμηθηκα όλους. Θυμήθηκα τον προπάππο μου, τον παππού τον Σωτήρη, γεννημένο το 1862 που έφυγε σε ηλικία 96 ετών, όταν ήμουν έξι χρονών παιδάκι. Ηταν ένας ψηλός, γεροδεμένος άνδρας με παλώρια μουστάκια. Στη συνέχεια θυμήθηκα τον παππού μου, το Μανωλάκη τον αχτάρη, όπως τον ήξερε όλο το χωριό. Το μαγαζί του είχε τα πάντα, από χέννα μέχρι τετράδια, κι από φερμουάρ μέχρι τσιγάρα. Εκεί είναι θαμμένη κι η γιαγιά μου η Ερμιόνη, την οποία όμως δε γνώρισα, αφού είχε πεθάνει πολύ νέα, λίγες μέρες πριν γεννηθώ. Κάποια στιγμή σήκωσα τα μάτια κι έκανα ένα γύρω με το βλέμμα. Ονόματα χαραγμένα πάνω σε πλάκες και σταυρούς. Όλα γνώριμα, όλα γνωστά......
  Με ανάμεικτα συναισθήματα πήρα την κατηφόρα για το κέντρο του χωριού όπου βρίσκεται η εκκλησία των Ταξιαρχών. Πέρασα από το σπίτι του Παΐδα, παλιού προέδρου της κοινότητάς μας, στάθηκα μπροστά στο σπίτι του Σωτήρη του Κάλφογλου, κοίταξα από μακριά τα κλειστά παράθυρα του Γιάννη του Μπαλίδη. Κατηφόρισα προς το σπίτι της Νίνας της Τσερκέζογλου, πέρασα από το σπίτι της Καραμάνογλου, μπήκα στο σοκάκι όπου ήταν το σπίτι της Ασκητίδου, κι αφού πέρασα μπροστά από το σχολείο  στάθηκα κι είδα το πατρικό μου σπίτι, στην ανηφόρα απέναντι.
  Τι να πρωτοθυμηθώ απ αυτό; Την πολυπληθή οικογένεια μας που το γέμιζε, τα τραπέζια των γιορτων , όταν η μάνα μου τέτοια μέρα ακολουθώντας τη συνήθεια του τόπου, περίμενε και τραπέζωνε  τις φιλενάδες της μετά την εκκλησία; Στην πρωτοκαθεδρία των φαγητών οι ντολμάδες, ο ταραμάς, η όρνιθα,  το πιλάφι με τα τζιγεράκια, όλα αραδιασμένα σε πιατέλες πάνω στο τραπέζι με το άσπρο κεντητό τραπεζομάντιλο. Αφού όλα αυτά πέρασαν για άλλη μια φορά μπροστά από τα ματια μου, έφτασα στην πόρτα της εκκλησίας. Ο ναός αυτός επιβάλεται και κυριαρχεί στο χώρο με το μέγεθος και την ομορφιά του. Χαρακτηρίζει το χωριό μας κι είναι ο δεύτερος σε μέγεθος στην Πόλη.

   Κοιτάζοντας γύρω μου όμως συνειδητοποίησα πως το χωριό μας έχει πια ερημώσει. Τέτοια μέρα και ο χώρος φάνταζε  άδειος. Λιγοστοί οι πιστοί. Άλλες εποχές ο ναός πλημμύριζε από κόσμο. Σήμερα με τους επισκέπτες από Ελλάδα κι από αλλες περιοχές της Πόλης μόλις που έφθαναν τα 100 άτομα. Συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι για τους ανθρώπους που έχουν απομείνει εδώ να κρατούν με ευπρέπεια και σεβασμό αυτήν την κληρονομιά των προγόνων μας. Επιτελούν σημαντικό έργο κι όχι πάντα με τις πιο εύκολες συνθήκες και συγκυρίες.
 Από τους παλιούς συνταξιώτες μου διέκρινα το Δημητρό τον Οντατζή, την Ελένη την Μαγής και το Γιώργο τον Καλφογλου.

 Μετά την απόλυση η αίθουσα της Κοινότητας μας θύμισε και πάλι την αρχοντιά και τον πλούτο του παρελθόντος μας. Κάτι έχει μείνει τελικά. Ας παλέψουμε όλοι να μη χαθεί έστω αυτό το ελάχιστο που απέμεινε.

 Βγήκα στη σκάλα περνώντας από το αχτάρικο του παππού μου,  με τα μάτια αλλά και την ψυχή μου γεμάτη συναισθήματα. Περπάτησα προς το Ρέμα, ανάμεσα στους ψαράδες. Ζωντανεψαν και πάλι οι εικόνες..... Εδώ ψαρεύαμε, κολυμπούσαμε και κατεβάζαμε απ' τα κιζάκια τις βάρκες. Πιανόμασταν από τα λάστιχα στις κουπαστές των καϊκιών που έφερναν την πραμάτεια στους εμπόρους. Περπάτησα μέχρι το Μπεμπέκι περνώντας δίπλα από το γυαλί του εφοπλιστή Σαντίκ Ζαντελερ, τη θερινή  κατοικία του Αιγύπτιου Πρέσβυ και από το μαλεμπιτζήδικο όπου το τσούρμο της παρέας μας έτρωγε το παγωτό, το μαλεμπί, το Καζάν ντιμπί και το ταουκ γκιοκσου με παγωτό. Σ' αυτό το μαγαζί που πια δεν υπάρχει, συνεβρίσκονταν όλες οι ηλικίες, κι όλες οι παρέες του χωριού. Η  κοινότητά μας τότε ήταν γεμάτη δυναμική κι ενέργεια, ήταν παρούσα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
  Είχα ολοκληρώσει το "οδοιπορικό" μου με σκέψεις από το χθες. Ένα χθες που στοιχειώνει το σήμερα. Ενα χθες πλούσιο σε ιστορία, βιώματα, εικόνες, ανθρώπους, συναισθήματα....