«Τα κόμματα της Ελλάδας ταυτίζονταν με τα αντίστοιχά τους αλβανικά, στηρίζοντας εκείνα και όχι το ελληνικό κόμμα της Ομογένειας»
Ο τρόπος με τον οποίο η Ελληνική Μειονότητα συγκροτήθηκε ιστορικά και δημογραφικά είναι περισσότερο αποτέλεσμα της πολιτικής που ασκήθηκε επί Χότζα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στις λεγόμενες «μειονοτικές ζώνες», Αργυροκάστρου, Αγίων Σαράντα και Δελβίνου, συμπεριελήφθησαν όλοι οι οικισμοί των οποίων μητρική γλώσσα ήταν η ελληνική, πλην ορισμένων.
Αυτές τις «μειονοτικές ζώνες» τις δημιούργησαν οι Ιταλοί το 1917 και τις αποδέχθηκαν όλες οι αλβανικές κυβερνήσεις, σημειώνοντας ότι δεν αναγνωρίζουν ως μειονότητα αυτούς που ζούνε εκτός των «ζωνών» αυτών σε όλη την αλβανική επικράτεια.
Η προστασία της Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία προϋποθέτει τη διαμονή της στις περιοχές που αναγνωρίζονται ως μειονοτικές ζώνες ή ως περιφέρειες. Η αλβανική διοίκηση βασίζει τη λογική της προστασίας της μειονότητας στο σύστημα των «ζωνών», που είναι άτυπη και νομικά δεν στέκεται. Δεν στηρίζεται στην αλβανική έννομη τάξη. Πάρα ταύτα η αλβανική πολιτεία στηρίζει αυτό το καθεστώς, γιατί, όπως γράφουν σχετικοί αναλυτές, «της παρέχει ένα καθεστώς αβέβαιο και πολιτικά ατεκμηρίωτο».
Στο πολιτικό σύστημα της Αλβανίας υπάρχει πλαφόν εκλογιμότητας του 2,5% για να μπει ένα κόμμα στη Βουλή. Επιπλέον, είναι αναγκαίο για τα μικρά κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές να δηλώνουν και τις συνεργασίες τους με τα μεγάλα κόμματα, αφού ο εκλογικός νόμος δεν βοηθά τα μικρά κόμματα και υπάρχει λίστα.
Η Ελληνική Μειονότητα έχει την οργάνωση «Ομόνοια» την οποία εκφράζει πολιτικά το «Κόμμα της Ενωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» (ΚΕΑΔ), το οποίο έλαβε στις εκλογές της 23ης Ιουνίου 2013 14.722 ψήφους με ποσοστά 0,85% και ανέδειξε έναν βουλευτή. Στις ίδιες εκλογές συμμετείχε και το νέο πολιτικό «Κόμμα για το μέλλον της Ελληνικής Μειονότητας» που έλαβε 3.305 ψήφους με 0,19% και δεν πήρε έδρα.
Αιτία της διάσπασης είναι οι μη δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθεί το ΚΕΑΔ, αφού, όπως δηλώνουν «μέσα από αυτό πολλοί ομογενείς πολιτικοί αναζητούν θέσεις, οφίκια και πολιτικό και οικονομικό κέρδος». Επιπλέον, όμως, ευθύνη φέρει και το ελληνικό πολιτικό σύστημα με τις κομματικές παρεμβάσεις του στη μειονότητα. Παρά τη διάσπαση όμως στις τελευταίες εκλογές εκλέχτηκε ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ Βαγγέλης Ντούλες και άλλοι 11 σε άλλα μεγάλα κόμματα.
Οπως δήλωσε ο πρώην βουλευτής της Ομόνοιας Θωμάς Μήτσιος, «η Ομόνοια κατηγορείται ότι δεν κατάφερε να ενώσει όλη τη μειονότητα» και συνέχισε λέγοντας πως «για τη σημερινή κατάσταση της Ομόνοιας ευθύνεται το ΚΕΑΔ και η Ελλάδα, η οποία δεν έχει σταθερή πολιτική για τη μειονότητα».
Ενώ ο Βαγγέλης Ντούλες, σχολιάζοντας την κατάσταση της Ομόνοιας και του ΚΕΑΔ, σημείωσε ότι «έγινε κατάχρηση της Ομόνοιας» και ότι «δεν πέτυχε η συμφωνία όλων για κοινή δράση, για αγώνα και δικαίωση». Τόνισε ότι έγιναν λανθασμένοι χειρισμοί, ότι δεν επετεύχθη η συσπείρωση της δυναμικής του Ελληνισμού και ότι τα ελληνικά κόμματα (της Ελλάδας) ταυτίζονταν με τα αντίστοιχά τους αλβανικά, στηρίζοντας εκείνα και όχι το ελληνικό κόμμα της Ομογένειας.
Αναφερόμενος στον ελληνικό πληθυσμό της Αλβανίας δήλωσε ότι σήμερα στην Αλβανία ζούνε περίπου 50.000, αλλά και άλλοι 250.000 Αλβανοί, ελληνικής καταγωγής, βρίσκονται στην Ελλάδα οι οποίοι αδιαφορούν και δεν ψηφίζουν στις εκλογές. «Αν έρχονταν από αυτούς το 10% μόνο για να ψηφίσουν θα άλλαζε ο πολιτικός χάρτης της Αλβανίας» είπε ο κ. Ντούλες και κατέληξε: «Δεν υπάρχει ελληνική βούληση για βοήθεια της Ελληνικής Μειονότητας της Αλβανίας».
Οι ομογενείς σχολιάζοντας την κατάσταση στο ελληνικό κόμμα σημειώνουν ότι «υπάρχει έλλειψη φορέα εκπροσώπησής τους έναντι των αλβανικών Αρχών και στα διεθνή φόρα» και ότι χρειάζεται μια «νέα Ομόνοια», διότι «η Ομόνοια δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει τμήμα τεκμηρίωσης σχετικά με τα δικαιώματά τους». Κατηγορούν δε την ελληνική πολιτική ότι στήριξε τη φυγή τους και όχι τη συγκράτησή τους στο χώρο όπου γεννήθηκαν με έργα υποδομής, ανάπτυξης και πολιτικής στήριξής τους.
Αλβανικός «Καλλικράτης» !
Ως προς την Τ.Α. σήμερα στην αλβανική επικράτεια υπάρχουν 11 έπαρχοι (δήμαρχοι) που εκλέχτηκαν μέσω του ΚΕΑΔ, ελληνικής καταγωγής. Πρόσφατα όμως ψηφίστηκε ένας νέος νόμος σχετικά με την Τ.Α. όπου με αυτόν, ένα είδος ελληνικού «Καλλικράτη», οι επαρχίες θα μειωθούν σε 61 και συνενώνονται με αποτέλεσμα να μειωθεί ο αριθμός των Ελλήνων επάρχων στις προσεχείς εκλογές του 2015. Το «τραγελαφικό» είναι ότι το νόμο αυτό τον ψήφισαν και οι ελληνικής καταγωγής βουλευτές, εκτός από δύο, υπακούοντας στην «κομματική πειθαρχία» - κάτι που εξόργισε τη μειονότητα. Ο έπαρχος Κάτω Δρόπολης του Νομού ή Περιφέρειας Αργυροκάστρου, και τοπικός πρόεδρος Δερβιτσάνης της Ομόνοιας, Δημήτρης Μαλούκης, που πολιτικά διοικεί 16 χωριά, σημείωσε ότι για να υπάρξει πολιτική επιβίωση πρέπει όλη η μειονότητα να είναι μαζί, να υπάρξει ανανέωση και συνέχισε «η Ελλάδα ευθύνεται γιατί θέλει τη μειονότητα τεμαχισμένη».
Την Ομόνοια και την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας όμως κατηγορεί και ο Παναγιώτης Μπάρκας, δημοσιογράφος και ιστορικός στο Αργυρόκαστρο, που υποστηρίζει ότι «ο Νότος αποφασίζει για τις ισορροπίες και τις εξελίξεις της Αλβανίας». «Αυτές τις ισορροπίες, συνεχίζει, τις έχει αναλάβει το ελληνορθόξο στοιχείο. Αυτό κάνει τους ξένους να προσέχουν τη μειονότητα του Νότου, διότι φοβούνται ανατροπές ισορροπιών που θα αποσταθεροποιήσουν όλη την περιοχή». Σημειώνει ότι τα ελληνικά κόμματα «περί άλλα τυρβάζουν» και ότι τους ενδιαφέρουν περισσότερο οι ψήφοι που θα πάρουν από τους ελληνικής καταγωγής Αλβανούς πολίτες που ζούνε στην Ελλάδα, παρά οι περιοχές όπου κατοικούν Ελληνες στη Νότια Αλβανία. Και επειδή πραγματικά το ενδιαφέρον των ξένων για την περιοχή είναι μεγάλο, καταλήγει πως «οι ξένες παρεμβάσεις δημιουργούν αποσταθεροποιητικές δράσεις για την περιοχή, τις οποίες δεν μπορεί να ανακόψει η Αλβανία. Σε περίπτωση έξαρσής τους θα δρομολογηθούν εξελίξεις στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στα Δυτικά, με απρόσμενες καταστάσεις».
Χίλιοι μειονοτικοί μαθητές με 130 Ελληνες εκπαιδευτικούς σε 99 χωριά
Η συρρίκνωση του μαθητικού πληθυσμού της Ελληνικής Μειονότητας οφείλεται στη μετανάστευση στην Ελλάδα, στις ταραχές του 1997, λόγω της κατάρρευσης των «πυραμίδων», στο επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, στα σχολικά εγχειρίδια
Οι μαθητές που προέρχονται από την Ελληνική Μειονότητα φοιτούν σε κοινά αλβανικά σχολεία (συνήθως σε περιοχές εκτός μειονοτικών ζωνών) ή σε ελληνόφωνα δημόσια μειονοτικά σχολεία (εντός των μειονοτικών ζωνών) ή σε ιδιωτικά σχολεία (Αρσάκειο Τιράνων, Ορθόδοξης Εκκλησίας), ενώ σε ορισμένα σχολεία συνυπάρχουν τάξεις όπου διδάσκονται μειονοτικοί μαθητές το ελληνόφωνο πρόγραμμα και παράλληλα διδάσκεται σε άλλους το αλβανόφωνο (στις μειονοτικές ζώνες).
Η συρρίκνωση του μαθητικού πληθυσμού της Ελληνικής Μειονότητας οφείλεται στη μετανάστευση στην Ελλάδα, στις ταραχές του 1997, λόγω της κατάρρευσης των "πυραμίδων", στο επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, στα σχολικά εγχειρίδιαΤα δημόσια μειονοτικά σχολεία που λειτουργούν είναι εντός των μειονοτικών ζωνών και μόνο στους Νομούς Αργυροκάστρου, Αγίων Σαράντα, Δελβίνου και Πρεμετής στις οποίες αναγνωρίζονται ως μειονοτικά συνολικά 99 χωριά.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 λειτουργούσαν 108 μειονοτικά σχολεία με 700 εκπαιδευτικούς. Το 1994 τα σχολεία έγιναν 86. Ενδεικτικά, η φθίνουσα πορεία του αριθμού των μαθητών από το 1992 μέχρι το σχολικό έτος 2008-2009 είναι πάνω από 85%. Ωστόσο, τη διετία 2008-2010 υπήρξε αύξηση κατά περίπου 10% σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, ο μαθητικός πληθυσμός το έτος 2009-2010 (στα μειονοτικά 9τάξια και λύκεια) στις Περιφέρειες Αργυροκάστρου, Αγ. Σαράντα και Δελβίνου προσέγγιζε τους 900. Αντίστοιχα, οι εκπαιδευτικοί ήταν περίπου 140.
Η συρρίκνωση του μαθητικού πληθυσμού της Ελληνικής Μειονότητας οφείλεται στη μετανάστευση στην Ελλάδα, στις ταραχές του 1997, λόγω της κατάρρευσης των "πυραμίδων", στο επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, στα σχολικά εγχειρίδια. Ενώ η τελευταία αύξηση οφείλεται στην επιστροφή των ομογενών από την Ελλάδα λόγω κρίσης και πάλι στις πατρογονικές εστίες.
Σχετικά με την εκπαίδευση, δάσκαλοι μας είπαν ότι «όλα τα μειονοτικά σχολεία ακολουθούν το αλβανικό εκπαιδευτικό σύστημα μέσα στο οποίο η εκπαίδευση χωρίζεται σε πρωτοβάθμια (1η-8η τάξη) και σε δευτεροβάθμια (9η-12η τάξη). Η ελληνική γλώσσα διδάσκεται ως γλωσσικό μάθημα ή ως γλώσσα διδασκαλίας ορισμένων μαθημάτων, ενώ μπορεί να εισαχθεί σε οποιοδήποτε δημόσιο σχολείο ως δεύτερη γλώσσα έπειτα από υποβολή αίτησης 32 μαθητών.
Τα σχολεία είναι δύο ειδών:
1) Εννιάχρονα δημόσια αλβανικά σχολεία όπου υπάρχουν ελληνικά μαθήματα που διδάσκονται στην ελληνική γλώσσα, ενώ η αλβανική γλώσσα θεωρείται δεύτερη. Παρόμοια σχολεία υπάρχουν 22 τον αριθμό, με περίπου 1.000 μαθητές και 130 Ελληνες εκπαιδευτικούς.
Υπάρχουν όμως και 3 σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στη Δερβιτσάνη, στη Λιβαδειά και στο Βουλιαράτι, όπου φοιτούν μειονοτικοί μαθητές στην αλβανική γλώσσα τα κυρίως μαθήματα του κορμού και στην ελληνική γλώσσα, τα μαθήματα της γλώσσας, την ιστορία και τη γεωγραφία. Τέλος, υπάρχει και το «Γλωσσικό Λύκειο «Παντελής Σωτήρης» στο Αργυρόκαστρο, όπου τα μαθήματα του κορμού διδάσκονται στην ελληνική γλώσσα και η αλβανική γλώσσα διδάσκεται ως ξένη γλώσσα.
2) Τα σχολεία της Εκκλησίας και κάποια άλλα ιδιωτικά, όπως τα εκπαιδευτήρια «Ομηρος» που λειτουργούν στη Χιμάρα και Κορυτσά.
www.enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου